‘தி வால்’ என்ற நாவலை எழுதிய லான்செஸ்டர் அடக்கமான கற்பனை கொண்ட அமானுட, அல்லது, துல்லியமற்ற டிஸ்டோப்பிய சிறுகதைத் தொகுப்புடன் வந்திருக்கிறார். இந்தக் கதைகள் பதட்டமற்ற துல்லியத்துடன் வடிவமைக்கப்பட்டிருக்கின்றன, எனினும் நம்மை அச்சுறுத்தத் தவறுகின்றன.
இவற்றில் மிகச் சுவாரசியமான கதை, ‘காஃபின் லிக்கர்’. அதன் கதைசொல்லி எளிதில் கோபப்படும் பொருளாதாரத்துறை பேராசிரியர், லான்செஸ்டரின் அரக்கத்தனமான ‘டெட் டு ப்ளஷர்’ கதையின் மேட்டிமை உணர்வுள்ள, மனிதர்களை வெறுக்கும் கதைசொல்லியை நினைவுபடுத்துகிறார். “பொருளாதாரத் துறையினருக்கு வ்ளாட் தி இம்பேலர் கற்றுத் தரக் கூடியது என்ன?” என்பது போன்ற உரைகள் கொண்ட ரோமானியா தேச கூடுகை ஒன்றில் பங்கேற்க வந்திருக்கிறார் அந்த பேராசிரியர். அங்கு அவரது அதீத யதார்த்தத்தன்மை கொண்ட வாழ்வினுள் இலக்கியம் மற்றும் தொன்மங்களின் இருண்ட மாயம் மெல்லப் பரவுகிறது. ‘சிக்னல்’ வெற்றி பெற்ற மற்றொரு கதை. ஓயாது உழலும் பேய்க்கதை இங்கு தொழில்நுட்பச் சார்பின் உவமைக் கதையாக புத்திசாலித்தனமான வகையில் மாற்றி எழுதப்படுகிறது. ‘சாரிட்டி’ என்ற கதை குழப்பமானது- காலனிய குற்றங்கள், அழகு குறித்த சமூக மதிப்பீடுகள், மற்றும் மானுட ஆணவம் ஆகியவற்றில் உதித்தது என்று எண்ணச் செய்யும் தீவினைத்தன்மை கொண்ட சபிக்கப்பட்ட செல்ஃபி ஸ்டிக் பற்றியது அது. தலைப்புக் கதை, நரகம் போன்ற ஒரு ரியாலிட்டி தொலைக்காட்சி நிகழ்ச்சி பற்றிய கதை. இதில் போட்டி துவங்குவதே இல்லை. நுட்பங்களற்ற வகைமையொன்றில் அனுமதிக்கப்படும் நடத்தை பற்றிய நுட்பமான அவதானிப்புகள் கொண்ட கதை இது. ஆனால், ‘வி ஹேப்பி ஃப்யூ,,’ ‘தி கிட், ‘ போன்ற கதைகளைப் போலன்றி அரைவேக்காட்டில் சமைக்கப்பட்ட உணர்வு அளிக்கிறது. ‘கோல்ட் கால்,’ மற்றொரு பேய்க் கதை, இது பயங்கரத்துக்கும் அச்சுப்பிச்சுத்தனத்துக்கும் இடையே உள்ள மிக மெல்லிய கோட்டைச் சித்தரிக்கிறது.
இந்தக் கதைகளில் ஒரு சிறிது வசீகரமும் உருக்கமும் நிறைக்கத் தவறவில்லை லான்செஸ்டர். நகைமுரண் தன்மை கொண்ட பார்வை, சுற்றிலும் நடப்பதன் மீது கவனம், உலோகாயத நோக்கு கொண்ட அவர் இந்த விஷயத்தில் சோடை போகக் கூடியவரல்ல. ஆனால் மெய்யான பயங்கரத்தின் அனுபவங்கள் என்று சொல்ல முடியாத வகையில் இவை எழுதிப் பார்த்த கதைகளின் உணர்வு அளிக்கின்றன.